Συνέντευξη Νικόλ Ελευθεριάδου: “O πρωταθλητισμός θέλει πολύ πειθαρχία” (μέρος 1ο)

Είναι μία από τις πιο δυνατές παίκτριες της ομάδας πόλο του Ολυμπιακού. Ο λόγος για την Νικόλ Ελευθεριάδου η οποία εδώ και δέκα χρόνια ασχολείται επαγγελματικά με το συγκεκριμένο άθλημα, αν και ξεκίνησε με την συγχρονισμένη κολύμβηση με την οποία απασχολήθηκε για έξι χρόνια. Η 23χρονη αθλήτρια μίλησε στην Μελίνα Κοτταρά, μεταξύ άλλων, για το άθλημά της, τον πρωταθλητισμό, τις θυσίες που έχει κάνει, την φιλοσοφία που έχει στην ζωή της, το άγχος και πως το ξεπερνά. -Πώς προέκυψε η αλλαγή στο άθλημα; – Η αλήθεια είναι ότι ήταν λίγο απότομη. Ουσιαστικά, η μητέρα μου ήθελε να το δοκιμάσω. Επειδή η κολύμβηση είναι κάτι τελείως διαφορετικό και πολύ ατομικό ήθελε να είμαι του ομαδικού αθλήματος. -Πες μας λίγα λόγια για το πόλο μέσα από την δική σου εμπειρία για να το γνωρίσουμε καλύτερα. -Προπονούμαι στον Πειραιά, στην ομάδα του Ολυμπιακού και στην Εθνική ομάδα στην Ελλάδα. Οι προπονήσεις είναι μία το πρωί και μία το βράδυ. Είναι συνολικά 6 ώρες την ημέρα μαζί με το γυμναστήριο. Είναι ένα πάρα πολύ απαιτητικό άθλημα με πολύ σκληρό πρόγραμμα. Γενικά ο πρωταθλητισμός θέλει πάρα πολύ πειθαρχία. -Θέλω να μου πεις λίγα πράγματα σχετικά με το κομμάτι της πειθαρχίας. Γενικά έχουμε στο μυαλό μας πως ο πρωταθλητισμός ισούται με πειθαρχία. Τι σημαίνει πραγματικά αυτό; -Πειθαρχία είναι οι θυσίες. Από πολύ μικρή ηλικία, από το δημοτικό που με θυμάμαι, μετά από το σχολείο μπορεί να παίζαμε λίγο με τα παιδιά εγώ όμως έπρεπε να φύγω γιατί είχα προπόνηση. Η πειθαρχία απαιτεί να είσαι διατεθειμένος να χάσεις κάποια πράγματα επειδή ακολουθείς ένα πρόγραμμα. Αυτό μπορεί να είναι φίλοι, μπορεί να είναι σχέση, διακοπές , γενικά πολλές καλές στιγμές επειδή είσαι αφοσιωμένος σε κάτι. -Πως το βίωνες εσύ σε μικρότερη ηλικία αυτό το κομμάτι; Έλεγες πρέπει να φάω αυτό και να μην φάω το άλλο; Για παράδειγμα,  έλεγες «θα δοκιμάσω λίγο από την τούρτα αλλά δεν θα φάω όλο το κομμάτι» ; Πόσο σκληρό ήταν αυτό; Πώς το διαχειρίστηκες; -Γενικά είναι όλη η ζωή μου έτσι. Πρέπει να βάζουμε κάποια όρια στα πάντα, στη διασκέδαση, στο φαγητό. Στο γυμνάσιο έχασα κάποιες από τις πολύ καλές μου φίλες διότι άρχισα το πόλο που ήταν πολύ απαιτητικό. Δεν μπορούσα να πάω σε εκδρομές και ένιωσα λίγο την απομόνωση. Υπήρξαν χρόνια που ένιωθα ότι αυτό που κάνω μου κοστίζει πάρα πολλά πράγματα. Όμως βλέποντας τον εαυτό μου, πόσο πολύ μπορούσα να εξελιχθώ μέσα από αυτό και πόσο καλό μου έκανε στην υγεία μου και ψυχικά και σωματικά αποφάσισα ότι όποιος θέλει να είναι δίπλα μου και να με στηρίξει θα είναι υπομένοντας ότι είναι καλύτερο για μένα. -Πως φτιάχνεις το πρόγραμμά σου στην καθημερινότητα σου ώστε να χωράνε οι τόσες ώρες προπόνησης; -Σπουδάζω τουριστικά στο Πανεπιστήμιο Πειραιά. Είναι πολύ δύσκολος  ο συνδυασμός πρωταθλητισμού και σπουδών. Και εγώ και όλες οι συναθλήτριές μου που ξέρω αυτό λένε. Είναι γενικά πάρα πολύ δύσκολο να συνδυάσεις τις ώρες προπόνησης, να φύγεις από την προπόνηση, να πας στην σχολή. Βγάζω όσο γίνεται τις ώρες ή το πλάνο μέσα στην μέρα έτσι ώστε όταν γυρίσω στο σπίτι το βράδυ,να πω ότι έκανα όσα περισσότερα μπορούσα. -Θεωρείς ότι χρειάστηκε κάποια στιγμή να αφήσεις πίσω κάτι από τον ακαδημαϊκό τομέα για την προπόνηση ή και το ανάποδο; Στις πανελλήνιες να θυσιάσεις την προπόνηση σου ή κάτι αντίστοιχο; -Στις πανελλήνιες επειδή είχαμε βγει πρώτοι στην Ευρώπη με την ομάδα των γυναικών είχα μπει με άνευ επομένως δεν θυσίασα κάτι σε αυτό το κομμάτι. Παρόλα αυτά στο κομμάτι των σπουδών, όταν άρχισε το πανεπιστήμιο ήμουν ανάμεσα στο να αφήσω κάποιες ώρες προπόνησης για να το παρακολουθώ. Εκεί πραγματικά διχάστηκα αρκετά γιατί προσπαθείς να τα προλάβεις όλα. Παρόλα αυτά, ουσιαστικά είναι η δουλειά μου, αμείβομαι από αυτό και πρέπει να είμαι εκεί. -Να μιλήσουμε τώρα για το κομμάτι της διατροφής που είναι επίσης ένα δύσκολο κομμάτι στον πρωταθλητισμό. Πως το διαχειρίζεσαι στην καθημερινότητα σου; Ξέρουμε ότι έχετε και διατροφολόγους που σας καθοδηγούν. -Γενικά,  είναι και αυτό ένα πολύ δύσκολο κομμάτι. Έχω πάει σε διατροφολόγους και από την ομάδα και εκτός γιατί με ενδιαφέρει πάρα πολύ. Η διατροφή είναι το Α και το Ω στον πρωταθλητισμό, είναι τα καύσιμα, και από εκεί ξεκινάνε όλα.  Υπήρχαν στιγμές που είχα τα πάνω και τα κάτω μου. Για εμάς τις γυναίκες είναι και λίγο πιο δύσκολο όλο αυτό. Θέλει πρόγραμμα ακόμα και αυτό. Πρέπει να ξέρω ότι αυτό πού θα φάω θα μου δώσει την ενέργεια που χρειάζομαι. -Ουσιαστικά είναι αμφίδρομη η σχέση μεταξύ προπόνησης και διατροφής. -Ακριβώς! Το ένα συμπληρώνει το άλλο . -Όταν βγαίνεις έξω κάνεις κάποιες ατασθαλίες; -Ναι κάνω. Τις κάνω διότι χωρίς αυτά τα μικρά ”διαλλείματα” δεν βγαίνει κιόλας η εβδομάδα. Ανανεώνω τον εαυτό μου και χαλαρώνω με τις φίλες μου βγαίνοντας για ένα φαγητό και για λίγο παραπάνω διασκέδαση. Ξεφεύγεις, ξεκουράζεσαι και είσαι έτοιμη πάλι για την επόμενη εβδομάδα. -Στο μυαλό μου έχω ξεχωριστά τον αθλητισμό και τον πρωταθλητισμό.  Πιστεύω ότι και εσύ τα διαχωρίζεις. Θεωρείς ότι πρέπει να μπει στην ζωή των παιδιών ο αθλητισμός; -Πρέπει να μπει από πολύ μικρή ηλικία, αυτή είναι η άποψή μου. Πιστεύω ότι κάθε ενασχόληση, με οποιοδήποτε άθλημα, το να γνωρίζεις φίλους, να ανταγωνίζεσαι και εννοώ τον υγιή ανταγωνισμό,  σου δίνει πάρα πολλά οφέλη. Ο αθλητισμός ουσιαστικά είναι η μικρογραφία της ζωής. Γνωρίζεις άτομα, μοιράζεσαι σκέψεις , συναισθήματα, είτε κάνεις ομαδικό είτε ατομικό άθλημα. Πέρα από αυτό η πειθαρχία είναι σίγουρα κάτι που μαθαίνεται και είναι πάρα πολύ σημαντικό για τα νέα παιδιά ειδικά στις μέρες μας να ξέρουν ότι είναι υπεύθυνοι για τον εαυτό τους, ότι πρέπει να προσέχουνε. Και μετά έρχεται το κομμάτι της φυσικής κατάστασης, ένα υγιές σώμα, ένα υγιές μυαλό, μια υγιεινή ζωή, είναι τα βασικά. -Ο πρωταθλητισμός σε βοήθησε ως παιδί να αναπτυχθείς ψυχικά και σωματικά; -Με βοήθησε πάρα πολύ. Ο πρωταθλητισμός είναι κάτι τελείως διαφορετικό από τον αθλητισμό. Είναι για λίγους. Δηλαδή αυτοί που θα το ακολουθήσουν θα πρέπει να είναι έτοιμοι για όλες τις υποχρεώσεις, το τρέξιμο, τα πάντα. Προσωπικά, εμένα ο πρωταθλητισμός με βοήθησε γιατί είχα πολλές ευθύνες στην ομάδα. Ήμουν από τις παίκτριες που η ομάδα βασιζόταν σε μένα. Επομένως, έπρεπε να είμαι σε κάθε αγώνα, σε κάθε προπόνηση παρούσα και έτοιμη και πάρα πολύ δυναμική και αυτό είναι κάτι που ο πρωταθλητισμός μπορεί να σου δώσει. Ο αθλητισμός είναι για να είμαι σε μία καλή φυσική κατάσταση και μέχρι εκεί, στο κομμάτι της ευεξίας δηλαδή. -Θεωρείς πως οι γονείς πρέπει να πιέζουν τα παιδιά να κάνουν πρωταθλητισμό; Τώρα για το κομμάτι των γονέων είναι κάτι στο οποίο πρέπει να μπουν κάποια όρια. Η αλήθεια είναι πως πολλοί γονείς επειδή θέλουν να γίνει το παιδί τους πρωταθλητής στο ποδόσφαιρο ή οπουδήποτε, μπορεί κάποιες φορές να πιέσουν παραπάνω από ότι το παιδί είναι έτοιμο να αντέξει. Για παράδειγμα κάποιες φορές που δεν ήθελα να πάω προπόνηση επειδή ήμουν κουρασμένη η μητέρα μου μου έλεγε «πρέπει να προσπαθήσεις, είναι μέρος της ζωής σου, μπορείς να το κάνεις».  Εκεί έρχεται το κομμάτι της υποστήριξης οπότε είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Ουσιαστικά πρέπει να ξεκαθαριστεί το κομμάτι του   «παροτρύνω» με το κομμάτι του «πιέζω». Είναι ένα λεπτό σημείο αυτό.  Μπορεί το παιδί να το πάρει πάρα πολύ έντονα και να έχει μία ρήξη με τον γονέα του γιατί νιώθει ότι πιέζεται, είτε να νιώσει ότι τον στηρίζει, επομένως να είναι αποδοτικό στην προπόνηση. -Θεωρώ ότι το κομμάτι της πίεσης που το λαμβάνει διαφορετικά ο καθένας είναι σαν βάρος που ουσιαστικά το αποτρέπει το παιδί να αποδώσει. -Ακριβώς. Μετά από κάποιο σημείο όταν ένας γονιός πιέζει συνέχεια και καθημερινά το παιδί δεν έχει το πάθος που χρειάζεται η προπόνηση και πάει μόνο και μόνο επειδή ο γονιός του είπε να πάει. -Στην δική σου περίπτωση σε αυτό το κομμάτι πως ήταν ο περίγυρός σου, οι σημαντικοί άνθρωποι για σένα δηλαδή οι γονείς και οι δάσκαλοί σου; -Ήταν ανάμεικτα τα πράγματα. Οι δάσκαλοι στο σχολείο μου έλεγαν συνέχεια ότι δεν θα σε πάει μπροστά ο πρωταθλητισμός, δεν θα πετύχεις κάτι, μόνο τα βιβλία μπορούν να σε οδηγήσουν εκεί που θες. Δεκτό εν μέρει, γιατί κατά κάποιον τρόπο πρέπει να διαβάσεις για να μπεις στο πανεπιστήμιο.  Από την άλλη, πολλοί λίγοι μπορούν να καταλάβουν το τι κάνεις και το τι έχεις καταφέρει μέχρι στιγμής. Σου λένε «α παίζει πόλο δεν είναι κάτι» αλλά όταν αυτό είναι όλη σου η ζωή, δεν μπορούν να το καταλάβουν και δεν είσαι και υποχρεωμένος κιόλας να εξηγήσεις και τι κάνεις, εσύ ξέρεις ότι είσαι αφοσιωμένος στον στόχο σου. -Θεωρώ ότι και στην σχολή πολλές φορές σου λένε ότι δεν θα σε πάει μπροστά αυτό. Παρόλα αυτά όπως είπες ο αθλητισμός αποτελεί μέρος της ζωής, είναι μία μικροκοινωνία. Εφόσον το σχολείο έχει έναν τέτοιο εκπαιδευτικό ρόλο θα έπρεπε να είναι λίγο πιο ανοιχτό. -Υπήρχαν φορές που να πήγαινα για προπόνηση 5:30 η ώρα το πρωί και πρώτη ώρα στο σχολείο με βρεγμένα μαλλιά, κουρασμένη και ταλαιπωρημένη, αργούσα λίγο και δεν το καταλάβαιναν και μου έβαζαν απουσία, λες και είχα ξυπνήσει πριν 5 λεπτά. Κάποιοι καταλάβαιναν, κάποιοι όχι. -Γενικά το σύστημα που υπάρχει είτε αυτό αφορά τη παιδεία είτε  τον αθλητισμό θεωρείς ότι είναι υποστηρικτικό;Πως το βλέπεις εσύ ως αθλήτρια, ως νέος άνθρωπος που σπουδάζει αυτή τη στιγμή και ως παιδί που ήταν στο σχολείο;  -Στο σχολείο δυστυχώς δεν ένιωθα αυτή την κατανόηση και εκεί άρχισα να σκέφτομαι τι να κάνω, δεν μπορούσα να μην πηγαίνω στις προπονήσεις, ήταν πάρα πολλές οι υποχρεώσεις. Παρόλα αυτά, και το σχολείο ήταν πάρα πολύ σημαντικό αλλά όπως είπα υπήρχαν και καθηγητές που δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι πραγματικά είναι αυτό που κάνεις. Η αλήθεια είναι πως παλιά υπήρχαν τα αθλητικά σχολεία και ήταν κάτι πάρα πολύ σημαντικό, ακόμα και έτσι όπως δούλευαν σου έδιναν την ελευθερία να μπορείς να συνδυάσεις και τα δύο. Τώρα όμως από ότι ξέρω δεν υπάρχουν πια. Τώρα στο κομμάτι της σχολής σίγουρα θα μπορούσε να είναι λίγο πιο ανεκτική στις απουσίες για παράδειγμα, οπότε πιστεύω ότι σίγουρα πρέπει να γίνουν αλλαγές για τα παιδιά και τους αθλητές που είναι επαγγελματίες. (πηγή φωτογραφίας: fosonline.gr) Σεμινάρια Πρόσφατα Άρθρα